Paring : Simon Dominic x Gray
Author : silenceNight
Hastag : #ฟิคfxxg
เสียงหอบหายใจเป็นจังหวะขึ้นๆลงๆของคนป่วย เป็นสิ่งยืนยันอย่างดีว่าตอนนี้อีซองฮวา หรือ เกรย์ ของแฟนๆ กำลังป่วยด้วยพิษไข้สูงที่กำลังทำร้าย ความร้อนจากพิษไข้เหงื่อกาฬที่ผุดออกมาตามใบหน้า ไรผม หรือแม้กระทั่งฝ่ามือที่เย็นเฉียบ ร่างบางที่นอนคุดคู้อยู่ใต้ผ้าห่ม.. สภาพเหล่านั้น ทำเอาคนที่เพิ่งก้าวเข้ามาในห้องแทบหายใจไม่ออกด้วยความเป็นห่วง เด็กน้อยของเขา.. คงทรมาณมากสินะ กีซอกคิดในใจ เขาจะทำยังไงดีที่จะช่วยคนตรงหน้าให้หายจากความทรมาณได้ เขาไม่ใช่หมอที่จะช่วยฉีดยา เขาไม่ใช่พอมดที่จะมียาวิเศษ แต่เขาเป็นแค่จองกีซอก คนธรรมดาคนนึงที่เป็นห่วงเพื่อนร่วมงาน หรืออีกตำแหน่งคือเจ้าของหัวใจเขา อย่างสุดหัวใจ
การสาวเท้าเข้าไปใกล้คนป่วยแต่ละย่างก้าวช่างทรมาณเหลือเกิน เขาทำได้เพียงแค่ยื่นมองแค่นี้เองหรือ
ร่างสูงโปร่งก้าวไปจนถึงข้างเตียงแล้วนั่งลงบนเตียงสีขาวสะอาดเบาๆ เอื้อมมือออกไปวัดไข้ที่หน้าผากคนป่วย ทันทีที่สัมผัสก็รู้สึกได้ถึงความอุ่นร้อนที่ฝ่ามือ เขาเตรียมเช็ดตัวให้คนไข้ด้วยการเดินหาของทั่วบ้าน คุ้นเคยราวกับเป็นเจ้าของ
ฝ่ามือค่อยๆชุบน้ำและบิดผ้าขนหนูหมาดๆเตรียมจะเช็ด อีกมือเอื้อมไปเปิดผ้าห่มที่ปกปิดร่างคนป่วยออกอย่างแผ่วเบา แต่ก็มากพอที่คนตัวเล็กจะรู้สึกตัว ร่างเล็กขยับเล็กน้อยเมื่อรู้ว่ามีใครบางคนกำลังทำอะไรกับร่างกายเขา
"อือ..." เสียงแหบแห้งร้องครางออกมาเบาๆด้วยความรำคาญ ขณะที่กีซอกกำลังเช็ดผ้าขนหนูไปตามใบหน้า ลำคอและแขน
"อือ.. ไม่เอา ไม่เช็ด มันเย็นนะ"
"ไม่เช็ดไม่ได้ ตัวร้อนขนาดนี้ จะไม่หายเอานะ" ถึงแม้ว่ามือเล็กๆนั่นจะพยายามปัดป่ายมือที่กำลังเช็ดตัวให้ออกขนาดไหน แต่แรงของคนตัวเล็กๆก็สู้แรงอีกคนไม่ได้ แถมยังป่วยหนักแบบนี้
สุดท้ายเมื่อสู้ไม่ได้ ก็เลยต้องยอมให้อีกคนเช็ดตัวให้แต่โดยดี
เมื่อเช็ดตัวเสร็จแล้วเขาก็เอาอุปกรณ์เหล่านั้นไปเก็บ พอกลับมาคนป่วยของเขาก็ทำท่าจะหลับไปอีกรอบแล้ว เขาจัดแจงเสื้อผ้าให้เข้าที่ และทำการห่มผ้าให้ ใบหน้าที่ชื้นเหงื่อก่อนหน้าดีดูมีเลือดฝาดขึ้นมาเล็กน้อย พอป่วยแบบนี้ซนไม่ได้ ดื้อไม่ได้ เด็กน้อยของเขาก็น่ารักไปอีกแบบนะ เชื่องเหมือนแมวตัวเล็กๆเลย
ชายหนุ่มอดไม่ได้ที่จะก้มไปหอมแก้ม
สูดเอาไออุ่นจากคนป่วยซักฟอด
"ทำอะไรน่ะ ตอนนี้ห้ามหอมนะ
เดี๋ยวก็ป่วยไปด้วยหรอก" เสียงแหบๆจากคนที่คิดว่าหลับไปแล้วดุขึ้นมาจนกีซอกแทบจะถอนจมูกไม่ทัน
"เปล่าหอมนะ พี่กำลังวัดไข้ให้ต่างหาก"
"เปล่าหอมนะ พี่กำลังวัดไข้ให้ต่างหาก"
"มั่วแล้ว ใครเขาใช้จมูกวัดไข้กันเล่า!!" คนกำลังโมโหมุดหน้าลงไปในผ้าห่ม
"ชู่ววววววววว ไม่เชื่อใช่ไหม เดี๋ยวพี่จะวัดให้ดู" เขาเปิดผ้าห่มออกมาพร้อมโน้มหน้าเข้าไปใกล้ๆ
ไวเท่าความคิด เขาใช้ริมฝีปากจูบไลตั้งแต่หน้าผาก
เปลือกตาทั้งสองข้าง
จมูก
แก้ม
และหยุดตรงริมฝีปากบางๆนั่น
ทิ้งระยะห่างเอาไว้
แต่ก็ใกล้....
ใกล้จนคนที่อยู่ด้านล่างแทบกลั้นหายใจ
"นี่ไง วัดไข้ ตอนนี้เราน่ะตัวร้อนจะตาย"เขาใช้น้ำเสียงแผ่วเบาราวกับกระซิบ
"แต่..."
ไม่รู้ว่าอีกคนจะบ่นอะไรเขาอีก แต่เขาก็จัดการปิดปากเล็กๆนั่นด้วยจูบของเขาเสีย เขามอบจุมพิตที่แผ่วเบา ปลอบประโลม ทำให้อีกคนได้รับรู้ว่าเวลาที่ไม่สบายแบบนี้ เขาเป็นห่วงมากขนาดไหน เขาทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากอยู่ข้าง ๆ กัน สิ่งที่เขาทำได้คงจะมีเพียงเท่านี้ จูบครั้งนี้ไม่เหมือนครั้งไหนๆ เด็กน้อยของเขาดูจะอ่อนแรงจากอาการป่วยไข้ เหมือนกำลังรู้สึกแย่ที่ไม่สามารถจะออกไปทำงานได้ เขารับรู้ได้จากจูบๆนี้
เขาเพียงแต่หวังว่าจูบนี้จะช่วยให้ซองฮวาพอรู้สึกดีขึ้นบ้าง อย่างน้อยก็แค่ในตอนนี้ เวลานี้...
เขาถอนจูบออกมาเมื่อรู้สึกว่าถ้าขืนแกล้งไปนานกว่านี้ คนป่วยต้องขาดอากาศหายใจแน่ๆ
เกิดความเงียบรอบตัวคนสองคนชั่วขณะ
ก่อนที่อีซองฮวาจะตัดสินใจพูดขึ้น
"คืนนี้กลับเถอะนะ ผมไม่สบายแบบนี้ เดี๋ยวจะติดไข้ไปอีกคน"
"คืนนี้กลับเถอะนะ ผมไม่สบายแบบนี้ เดี๋ยวจะติดไข้ไปอีกคน"
"ไม่อ่ะ จะนอนที่นี่" ไม่พูดเปล่า เขาก็ล้มตัวลงนอนในผ้าห่มผืนเดียวกันกับคนป่วย พร้อมกับกอดเด็กน้อยของเขาเอาไว้
"ไม่ได้นะ ถ้าป่วยด้วยกันขึ้นมามันจะแย่ แค่ผมไปทำงานไม่ได้ก็แย่พอแล้ว"
"ไม่ เอานะ ไม่คิดมาก จะปล่อยให้นายนอนคนเดียวได้ยังไง ในเมื่อร่างกายก็แย่ จิตใจก็แย่แบบนี้ เลิกคิดเรื่องป่วย ทุกคนเป็นห่วงนาย เลยส่งพี่มาดูแลนี่ไง แค่นอนเฉยๆก็พอ กีซอกจิงคนนี้จะดูแลนายเอง" กระชับกอดแน่น เพื่อให้อีกคนรู้สึกดี
“….”
"ถ้าได้นอนกอดนายทั้งคืนพี่จะยอมป่วยให้"
__________________________________________
ความขี้มโนระดับเวิล์ดคลาส ชดเชยช่วงที่คมก.หายไปหลายวัน นังป่วย
อยากไปดูแล ทั้งตัว และ <3
ห่างหายจากซัมกือไปพักนึง เรื่องยาวจะกลับมาแล้นนะ
#ฟิคfxxg
