Oh, nowhere left to go
Are we getting closer? Closer?
No, all we know is "No"
Nights are getting colder, colder
ตรอกแคบๆ ไร้แสงไฟ ปลายเท้าสัมผัสได้ถึงน้ำเฉอะแฉะที่ซึมจากพื้นเข้ามาในรองเท้าผ้าใบราคาถูกของเด็กหนุ่ม เขาแอบอยู่ตรงนี้ราวๆสิบนาทีเห็นจะได้ แอบอยู่หลังลังพลาสติกที่เรียงกันสูงเกือบสองเมตรหลังร้านอาหารหรูหราที่เขาแทบจะไม่เคยก้าวเข้าไปเพราะเป็นร้านสำหรับผู้ดีมีเงิน ด้านหลังของร้านแห่งนี้ไร้ผู้คน ใครกันจะเดินเข้ามาที่ๆทั้งเปลี่ยวและน่ากลัวขนาดนี้
เขามาตามหาพี่ชายที่ทำงานเป็นพนักงานประจำที่ร้านนี้ ยืนรอที่หน้าร้านจนคนเดินออกจากร้านจนหมด ไฟดับลงทุกดวงแล้วก็ยังไม่พบพี่ชาย พอเดินเรื่อยๆยังไม่ทันจะถึงจุดทิ้งขยะหลังร้านเขาก็ต้องหยุด เมื่อได้ยินเสียงสนทนาของคนสองคน หนึ่งในนั้นเป็นเสียงที่เขาได้ยินตั้งแต่จำความได้ หวังจุนไค พี่ชายคนเดียวของเขา ส่วนอีกคนก็เสียงคุ้นหูได้ยินครั้งล่าสุดก็เมื่อสองชั่วโมงก่อน เฉินเหว่ยถิง คนรักของเขา สองคนนั้นไม่ถูกกันเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว หวังหยวนรู้เรื่องนี้ดี ถึงได้ปิดการแอบคบกันลับๆของเขากับเหว่ยถิงจากทุกคนบนโลกนี้
ความสัมพันธ์แสนหวาน ที่่ไม่หวานเหมือนนิยายที่พวกผู้หญิงชอบอ่าน หากแต่บางครั้ง มันลึกล้ำและชวนค้นหาเกินกว่าจะบรรยายได้ ยิ่งเมื่อเรื่องของเรามันลึกลับมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งน่าตื่นเต้นมากขึ้นเท่านั้น
หวังหยวนคิดไม่ออกจริงๆว่าอะไรทำให้คนสองคนที่เกลียดกันมากๆมายืนคุยกันที่ตรงนี้ได้ มันดูไร้เหตุผลสิ้นดี แต่เขาเลือกที่จะเก็บความสงสายเอาไว้แล้วเงียบเสียงเพื่อที่จะฟังบทสนทนาของคนทั้งคู่
"กูขอเตือนว่าให้มึงออกจากชีวิตน้องกู เดี๋ยวความชั่วมันจะแปดเปื้อนน้องกู"
จุนไครู้เรื่องเขาแล้ว
"ตลกมากเลยที่มึงคิดว่ากูจะเชื่อฟังคำพูดจากคนอย่างมึง"
"คนอย่างมึงไม่ควรมายืนต่อปากต่อคำกับกูแบบนี้ด้วยซ้ำ" ชายหนุ่มในชุดบริกรเว้นจังหวะหายใจ "ควรจะลงนรกไปพร้อมนังลูซี่คนทรยศไปซะ"
ลูซี่ สาวลูกครึ่งผมบลอนคนนั้น อดีตคนรักของพี่ชาย จุนไคพูดถึงเธอราวกับว่าเธอไม่มีชีวิตอยู่บนโลกนี้แล้ว หวังหยวนรู้เพียงว่าพวกเขาเลิกกันแล้วเธอก็หายตัวไป เพิ่งจะรู้ตอนนี้เองว่าเธอตายไปแล้ว แล้วการตายของเธอเกี่ยวอะไรกับคนรักของเขากัน
"ก็ใครบอกให้มึงโง่ฆ่าเมียตัวเอง"
ฆ่า....
"เพราะนังนั่นมันหลงมึงจนยอมตายแทนมึงไงวิลเลี่ยม คนที่สมควรตายมันคือมึง" ทันทีที่พูดจบมีดทำครัวก็ถูกดึงออกมาใช้เป็นอาวุธ มีดที่เชฟเอาไว้หั่นผัก วันนี้คงได้ลองดื่มเลือดดูบ้าง
เด็กหนุ่มที่แอบดูอยู่ตกใจสุดขีด แต่ความกลัวก็ตรึงให้เขายังคงหลบอยู่ตรงนั้น เหมือนมีเชือกป่านอันใหญ่แทรกออกมาจากพื้น พันสองขาของเขาไว้แน่น ไม่มีเสียงใดๆเล็กรอดออกจากริมฝีปากบาง
นาทีนั้นเด็กหนุ่มแทบจะลืมวิธีหายใจ มีดที่กำลังจะเชือดเข้าที่กลางอกของคนรัก ปลายแปลมที่กระทบแสงรำไรที่ลอดเข้ามาในที่แห่งนี้ ราวกับมาเพื่อเป็นพยานในการจบชีวิตของใครคนใดคนหนึ่ง เขาได้แต่ขอพรกับพระเจ้าว่าอย่าเพิ่งพรากเอาคนที่เขารักจากไปเร็วนัก
หากแต่เด็กหนุ่มคงลืมที่จะขอพรเพื่อพี่ชายของตน
เมื่อปลายแหลมแทงทะลุอกของหวังจุนไค
ในนาทีแห่งชีวิตเขาก็รู้สึกตัวและได้สติ สองขาพาร่างของตนออกมาจากที่หลบภัยชั่วคราว วิ่งไปยังร่างของพี่ชายที่กำลังหายใจรวยริน ถึงแม้ว่าเขากับพี่จะไม่ค่อยเป็นพี่น้องที่รักกันมากนัก ถึงแม้บางครั้งเราชอบทะเลาะกันแรงๆเวลาแย่งของกัน หรือบางครั้งที่เขาแอบสาปแช่งเวลาที่พี่ทำลายข้าวของตอนที่เมากลับบ้าน แต่สายใยความเป็นพี่น้อง ก็ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกผิดจนต้องหลั่งน้ำตาออกมา
พี่ชายจะไม่กลับมาแล้ว
พี่ชายกำลังชดใช้ในสิ่งที่เขาทำกับลูซี่
พี่ชายได้จากไปแล้ว
Hey, tears all fall the same
We all feel the rain
We can't change
"หวังหยวน" คนที่ยังอยู่อีกคน ณ ที่แห่งนี้ส่งเสียงมาพร้อมกับมือที่ยังสั่นเทาไม่หยุด มือแกร่งที่มีรอยสักตัว W วางลงบนไหล่ของเด็กหนุ่ม เขาช้อนตามองเจ้าของมือนั่น สายตาเต็มไปด้วยคำถามมากมายในหัว หากแต่ระบบประมวลผลไม่สามารถสั่งการได้ในตอนนี้
"มันเป็นอุบัติเหตุ พี่แค่ป้องกันตัว" ร่างสูงพูดอย่างหนักแน่น ไม่ใช่ข้อแก้ตัว ไม่เลยสักนิด เขาไม่ได้อยากทำให้มันตาย เพียงแต่ว่าถ้าไม่ป้องกันตัวเอง คนที่นอนจมกองเลือดอยู่คงไม่พ้นเขาแน่ จุนไคเหมือนหมาบ้า ตั้งแต่เรื่องของลูซี่ที่เงียบไปเพราะเขาตัดสินใจว่าไม่เอาความ ถ้าครั้งนี้ไม่จบมันก็จะมีครั้งต่อๆไป เหว่ยถิงขอคิดแบบเห็นแก่ตัว ว่าให้มันตายไป จะไม่ได้ทำร้ายใครเขาได้อีก หากแต่ยอดดวงใจของเขาที่กำลังร้องไห้ตัวสั่นเทาอย่างลูกนกคงไม่เข้าใจ และไม่พร้อมจะรับอะไรในตอนนี้มากนัก
"ผมเห็นทุกอย่างแล้ว แต่ก็อดเศร้าไม่ได้ ถ้าเกิดเป็นพี่ที่นอนอยู่ตรงนี้แทนผมคงไม่อยากอยู่บนโลกนี้แล้ว"
เคยมีบางคนบอกว่าความรักทำให้คนเห็นแก่ตัว หวังหยวนไม่เคยเชื่อเลยจนกระทั่งตอนนี้ เขาเชื่อแล้วว่าคนเราเห็นแก่ตัวได้สุดๆถ้าเป็นเรื่องความรัก ร่างเล็กปาดน้ำตาและลุกขึ้นยืน คนตัวสูงกว่ารวบเอาเขาเข้าไปกอดไว้ แน่นจนเหมือนว่าถ้าปล่อยแล้วตัวเขาจะสลายไป
"หนีไปด้วยกันนะ"
"..."
"ที่ไหนก็ได้ที่มีแค่เรา ที่ๆเราไม่ต้องหลบซ่อนความรักของเราอีก"
"..."
"ไปด้วยกันนะ คนดีของพี่"
Everywhere we go we're looking for the sun
Nowhere to grow old, we're always on the run
They say we'll rot in Hell, but I don't think we will
They've branded us enough, "Outlaws of Love"
_________________________________________________________________________
Scars make us who we are
Hearts and homes are broken, broken
Far, we could go so far
With our minds wide open, open
สามปีแล้วที่เขาจากบ้านมา บ้านที่เคยเป็นบ้าน ถึงมันจะไม่ได้อบอุ่นเหมือนบ้านคนอื่นๆนัก แต่มันก็เคยเป็นที่ๆเรียกได้ว่าบ้าน เขาเลือกหันหลังให้ทุกสิ่งอย่างในชีวิตที่เคยมี เพื่อผู้ชายเพียงคนเดียวที่เขารัก ชายอายุมากกว่าที่เป็นศัตรูของพี่ชาย ผู้ที่สอนให้เขาได้รู้จักความรัก เซ็กส์ และการทรยศหักหลัง
พวกเขาเลือกที่จะลืมอดีต ลืมไปว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างเมื่อสามปีก่อน หนีมาไกลจนไม่มีใครตามหาเจอ ด้วยเงินติดกระเป๋าที่มีอยู่น้อยนิด มายังเมืองเล็กๆที่แสนห่างไกล บ้านหลังเล็กๆที่แทบจะเรียกว่ารังแทนบ้านด้วยซ้ำ ไม่มีสิ่งอำนวยความสำดวกใดๆ ทุกวันคืนที่ผ่านไปไม่ได้ยากลำบากแลกกับการที่พวกเขาได้อยู่ด้วยกัน คนนอกคอกสองคน กับความรักนอกคอก เลือกแล้วว่าจะมีกันตลอดไป
ความรักให้ทั้งสุขและทุกข์ พวกเขาได้ใช้เวลาร่วมกันอย่างเต็มที่ ทั้งกลางวันและกลางคืน บางครั้งก็นำมาซึ่งความเจ็บปวด แต่ก็สุขได้มากเท่าที่อยากจะสุข ชีวิตเต็มไปด้วยเรื่องน่าค้นหา เด็กหนุ่มที่แสนขี้ขลาดในวันนั้นเปลี่ยนไปไม่เหลือเค้าเดิม ไม่มีอะไรที่จะเหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว
นรกที่อยู่ในใจก็คงใส่กลอนปิดตาย
ถ้านี่คือความทรมาน ก็คงเป็นความทรมานที่แสนจะมีความสุข
Everywhere we go we're looking for the sun
Nowhere to grow old, we're always on the run
They say we'll rot in Hell, but I don't think we will
They've branded us enough, "Outlaws of Love"
_____________________________________________________
มาแบบงงๆ จบแบบงงๆด้วย ๕๕๕๕ คือฟังเพลงแล้วฮีตค่ะ ไม่มีสาระอะไร
แท็กรวมเรื่องสั้นใช้ #ฟิคfxxg นะคะอยากรู้ว่าชอบกันไหม ด่าก็ได้ค่ะแต่อย่าแรง
#ฟิคfxxg
ชอบเรื่องนี้มากเลยค่ะ ตั้งแต่เปิดอินโทรมา เนื้อเพลงก็ดูบีบคั้นให้เหมือนเราจมลงไปในทะเลหมอกแห่งความเหงา จนอดไม่ได้ที่จะต้องเปิดเพลงรีรันฟังซ้ำๆไปตลอดทั้งเรื่องที่อ่าน สำนวนภาษาที่ใช้ก็เข้ากับโทนเรื่องมากๆ มันให้บรรยากาศเชื่องช้า เอื่อยเฉื่อย เฉยชา แต่ค่อยๆ ซึมเข้าไปในใจ ยิ่งได้อ่านในวันที่กรุงเทพฯกำลังอากาศเย็นลง ยิ่งรู้สึกถึงความเหงาจับใจ อินมากค่ะ ชอบมากๆ
ตอบลบ