[os] ลบ #หยางเฟิง

Title : ลบ

Pairing : Yangyang x Liyifeng

Author : Silencenight

Based on  “Erase(지워)”

.

(Hello) 많이 바뀌었네 짧아진 헤어스타일도
เธอดูเปลี่ยนไปมาก ทั้งผมของเธอที่ดูสั้นขึ้น
(Hello) 짙은 화장도 딴사람 같은데
แล้วก็ที่เธอแต่งหน้าหนาๆนั้น ทำให้เธอดูเหมือนกับเป็นคนอื่น
(Hello) 이제 알아 나란 사람 네겐 의미없단걸 느껴 느껴
ฉันรู้ว่าฉันไม่มีความหมายสำหรับเธออีกแล้วตอนนี้ ฉันรู้สึกได้

.

.

หยางหยางไม่เคยรู้สึกว่าเหล้ามันรสเฝื่อนมากขนาดนี้มาก่อนเลยในชีวิตเกือบจะขึ้นเลขสามของเขา เขาทิ้งความเหนื่อยล้าจากการทำงาน ลูกน้องทีไม่ได้อย่างใจ ลูกค้าที่แสนจะเรื่องเยอะ มาพักผ่อนในคลับที่ชอบมาบ่อยๆ ด้วยความเครียดพอขับรถออกมาเรื่อยๆรู้ตัวอีกทีรถก็หยุดอยู่ที่จอดรถvipของคลับนี้เสียแล้ว สาเหตุแห่งความหน่ายของเขาที่เพิ่มขึ้นก็มาจากเหตุการณ์ที่คาดไม่ถึง เมื่อเขาพบเจอคนที่ไม่คิดว่าจะเจอ ณ ที่แห่งนี้

.

.

เขาคนนั้นไม่ชอบเที่ยว ไม่ชอบคนเยอะๆ ไม่ชอบความวุ่นวาย ไม่ชอบสถานที่แบบนี้ แต่กลับนั่งอยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ในรัศมีสายตาของเขา หยางหยางคิดหาเหตุผลมากมายมาตอบคำถามในหัวตัวเอง แต่กลับคิดได้เพียงอย่างเดียว คนๆนั้นเปลี่ยนไปแล้ว

.

.

สมองพลันนึกไปถึงเรื่องราวที่ถูกเก็บในลิ้นชักชั้นที่ลึกที่สุด ที่ไม่ได้เปิดมานานเกือบ7ปี แต่วันนี้มันกลับถูกเปิดออกง่ายๆเพียงเพราะเจอเขาคนนั้น

ไม่คิดว่าจะเจอกัน เพราะตลอดเวลากว่า7ปีหลังจากที่เดินแยกทางกันมา ก็ไม่เคยมีแม้สักครั้งที่เขาจะบังเอิญเจอ หรือได้ยินเรื่องราวของหลี่อี้เฟิงเลย คนรอบตัวเขาไม่เคยพูดถึงอี้เฟิงว่าอยู่ไหน ทำอะไร หรือเป็นยังไงบ้าง หลังจากที่เลิกกันไป ชีวิตเขาเหมือนกับไม่เคยมีคนชื่อ หลี่อี้เฟิง อยู่บนโลก หากแต่หัวใจชายหนุ่มรู้ดี และจดจำได้ทุกสิ่ง ว่าทุกอย่างมันเคยเกิดขึ้นจริงๆ

.

.

까먹겠지 뭐 다른 여자 만나면 돼
เธอลืมฉันไป ฉันก็แค่ไปเจอคนใหม่
의미 없이 또 다른 남자 만나 뻔하겠지
มันไม่มีความหมายอะไร ฉันก็แค่ไปเจอคนอื่น มันจะเป็นปกติ
잡지 못하게 yeah yeah 뒤도 돌아보지마 no way yeah
ฉันรั้งเธอไว้ไม่ได้แล้ว เพราะฉะนั้นอย่าหันหลังกลับมา

.

.

ชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง ใบหน้าคมเข้ม สวมเสื้อผ้าที่แม้คนไม่เคยสนใจแฟชั่นอย่างหยางหยางก็สามารถรับรู้ถึงฐานะของคนๆนั้นได้แม้มองปราดเดียว ความแตกต่างระหว่างหนุ่มหล่อระดับนายแบบ ดูท่าจะรวยล้นฟ้า กับมนุษย์เงินเดือนโทรม ๆ ผู้ชายที่ไม่ทราบชื่อคนนั้น นั่งลงข้างๆคนที่เคยเป็นทุกอย่างของเขา เจ้าของใบหน้าเนียนสวยและตากลมโต ยิ้มให้คนๆนั้นด้วยใบหน้าแช่มชื่น แต่กับคนที่ลอบมองคนสองคนนั้นเงียบๆอย่างหยางหยางกับรู้สึกปวดใจจนไม่อาจทนมองภาพนั้นได้ มือเรียวคว้าเอาแก้วใบเล็กที่อยู่ตรงหน้ามากระดกดื่มรวดเดียวจนหมด

.

.

ช่วงเวลาที่อยู่ด้วยกันในตอนนั้น พี่คงลืมไปหมดแล้วสินะ

.

* 난 그렇게 좋은 사람이 아냐
ฉันไม่ใช่คนดีแบบนั้น
너무 어렵게 생각하지는 말아 no
อย่าไปคิดให้มันยากมากมาย
착한 척
อย่าแกล้งทำเป็นคนดี
우린 원래 그런 사랑 don’t say yeah
ความรักของเรานั้น อย่าได้พูดออกไปเลย

.

.

“เมอรี่คริสต์มาสเจ้าเด็กโง่หยางหยาง” กล่องของขวัญใบใหญ่ถูกยื่นให้แก่คนที่เพิ่งจะเปิดประตูกลับเข้ามาในบ้าน

          “เอ๋ ? วันนี้25แล้วเหรอครับ” คนโดนเซอไพรซ์ยังคงทำหน้ามึนๆพร้อมกับยื่นมือไปรับกล่องของขวัญจากคนรักที่ยืนยิ้มกว้างตรงหน้า จากนั้นเขาก็โดนมือเล็กๆนั่นดันให้เดินมาจนถึงโซฟาในห้องรับแขกก่อนจะถูกฉุดให้นั่งลงข้างๆกัน

          “บื้อจริงๆด้วยสินะ ทำงานจนลืมวันลืมคืนแล้วเหรอเนี่ย”

          “ขอเปิดตอนนี้เลยได้ไหมครับ”

          “แกะเลยๆ” ตอนนี้อี้เฟิงแทบจะเอื้อมมือไปแกะของขวัญตรงหน้าแทนหยางหยางเสียเอง เพราะเขาอยากเห็นว่าอีกคนจะชอบของขวัญที่เขาทำให้รึเปล่า

          หลังจากแกะของขวัญอย่างระมัดระวังอยู่นาน เจ้าผ้าพันคอไหมพรมสีแดงสดก็มาอยู่ในมือของหยางหยางแล้ว ผ้าพันคอที่อี้เฟิงแอบถักเวลาที่เขาไม่อยู่บ้าน ก็ถึงว่า ช่วงนี้ชอบทำตัวลึกลับ เขาแอบยิ้มน้อยๆกับความน่ารักที่อยู่ในตัวคนรัก ถึงแม้ว่าอี้เฟิงจะอายุมากกว่า แต่ถ้าไม่บอกคงไม่มีใครมองออก ใบหน้าที่ดูสวยไร้ที่ตินั้นที่สะกดให้หยางหยางหลงไหลมานาน ตั้งแต่สมัยเรียนมอปลาย แต่ก็ไม่เคยกล้า จนวันสุดท้ายของการเรียนม.ปลายของอี้เฟิงมาถึงเขาจึงไม่อยากเสียอี้เฟิงไป หยางหยางจำได้ว่าคำสารภาพรักของเขานั้นแสนจะเรียบง่าย แต่อี้เฟิงก็ตอบรับและบอกว่าเขาเองก็มีใจที่ตรงกัน

.

‘

          ชีวิตรักที่แสนจะเรียบง่ายของคนทั้งสองดำเนินมาเป็นเวลาเกือบจะเข้าปีที่ห้า อี้เฟิงดูแลแทบจะทุกอย่างในบ้าน เขาไม่ต้องทำอะไรเลยนอกจากออกไปทำงาน และดูเหมือนว่าจะโหมงานหนักเสียจนโดนคนรักดุเอาบ่อยๆ แต่ทำไงได้ในเมื่อเขาแทบไม่มีอะไรเลย เขาอยากจะสร้างอนาคตร่วมกับคนที่เขารักจึงต้องทำงานจนหามรุ่งหามค่ำเพื่อการเลื่อนตำแหน่งและเงินเดือนที่เพิ่มขึ้น

.

. 

          “ขอบคุณนะครับ ขอบคุณที่ยังอยู่กับผม ปีนี้ผมก็ไม่มีของขวัญให้พี่อีกแล้ว ขอโทษนะ”

ความรู้สึกผิดที่ส่งผ่านกระแสเสียงของคนรักทำให้จินอูโอบกอดซึงยูนเอาไว้ เขาเพียงพูดแค่ประโยคสั้นๆเหมือนนางเอกละครน้ำเน่าชอบพูดกันเท่านั้น  “หยางหยางคือของขวัญที่ดีที่สุดของเฟิงเฟิงเลยนะ”

.

.

“ของขวัญ”งั้นหรือ ของขวัญเก่าๆไร้ราคา พี่คงไม่คิดจะสนใจมันแล้วใช่ไหม

** 널 사랑한걸 지워 (지워) you
ฉันจะลบความรักที่มีต่อเธอออกไป
니 전화번호 지워 (지워) 모르게
ฉันจะลบเบอร์โทรศัพท์เธอออกไป
우린 안돼 no no
เรากลับไปเป็นแบบนั้นไม่ได้อีก
원래 그런 사이 yeah yeah oh
แบบเดิมที่เราเคยเป็นมาตลอด

.

.

ผมเคยคิดว่าผมลืมได้ ลืมไปแล้ว แต่วันนี้ผมเพิ่งรู้จริงๆว่าไม่สามารถจะลืมพี่ได้เลย

매번 같은 말 지긋지긋해 babe
ฉันเหนื่อยทุกครั้งที่ต้องพูดแต่คำเดิมๆ

우린 갈수록 가벼워졌잖아
เราสองคนเริ่มห่างออกไป

이제 알아 나란 사람 더 의미없단걸 느껴
ฉันรู้ว่าฉันไม่มีความหมายสำหรับเธออีกแล้วตอนนี้ ฉันรู้สึกได้

.

.

อี้เฟิงกำลังสะกดอารมณ์ของตัวเองอย่างถึงที่สุด เมื่อเขามองเห็นคนเคยรักเดินเข้ามาในคลับ แต่ก็ต้องทำเป็นไม่เห็น และบอกกับตัวเองว่าทุกอย่างเป็นเพียงอดีต หากเขาพลาด เขาอาจจะต้องเจ็บปวดอีก เมื่อ7ปีก่อนเขาเคยอยู่ในจุดที่เรียกว่าสุขที่สุดในชีวิต เพราะมีคนที่เขารักอยู่ข้างๆ แต่ไม่นานก็กลับต้องทุกข์ที่สุด เขาเคยเป็นคนโชคดี แต่โชคชะตาก็เล่นตลกให้เขากลายเป็นคนโชคร้าย เมื่อเขาพบว่าสิ่งที่เคยเป็นความรักมันกลับเป็นความว่างเปล่า

เขาไม่เคยต้องการเงินทองมากมาย ไม่ได้ต้องการบ้านหลังโต หรือรถสปอร์ตหรูหรา ตามสมัยนิยม แต่เขาต้องการเพียงคนรัก ที่พร้อมจะอยู่เคียงข้างเขาเท่านั้น คนรักที่แทบจะไม่มีเวลาคุยกันเนื่องจากหยางหยางโหมงานหนัก เขาใช้ชีวิตอยู่ในบ้านเพียงลำพัง เวลาที่พบเจอกันก็มีแต่ถ้อยคำเดิมๆที่ถามไถ่เพียงแต่ว่าสบายดีไหม เพียงแค่พอได้เตือนตัวเองว่ายังมีอีกหนึ่งชีวิตอยู่ในบ้านหลังนี้ร่วมกัน อ้อมกอดที่เคยกอดเขาไว้ในคืนที่ฝันร้าย กลับมีเพียงแต่ความว่างเปล่า เมื่อเขาก็ทำได้แค่นอนมองแผ่นหลังของคนที่ได้ชื่อว่าเป็นคนรักอยู่ทุกค่ำคืน โดยที่ไม่สามารถทำอะไรได้

ลางร้ายเข้ามาเตือนอี้เฟิงก็เมื่อตอนที่หยางหยางเริ่มออกไปค้างนอกบ้านบ่อยขึ้น อี้เฟิงไม่ใช่คนขี้ระแวง แต่มันไม่มีเหตุผลที่เขาจะไม่กลับบ้าน ในเมื่อเขาก็เคยเป็นคนสม่ำเสมอมาตลอด คนที่อยู่ด้วยกันทุกวันทำไมจะไม่รู้ว่าใจอีกคนนั้นเปลี่ยนไป

หลี่อี้เฟิงเป็นคนเห็นแก่ตัวในเรื่องความรัก คนรักของเขา เขาจะไม่ขอใช้ร่วมกับใคร เขาตัดสินใจถามเรื่องนี้กับหยางหยางตรงๆ อีกคนก็กลับยอมรับมาตรงๆเช่นกัน เขาบอกว่าคนๆนั้นชื่อ “หวังหยวน” เป็นรุ่นน้องในที่ทำงาน แต่เขาไม่คิดจะจริงจัง เขาบอกว่าขอโอกาสแก้ตัว จะเลิกกับหวังหยวนอย่างเด็ดขาด

และอี้เฟิงก็เชื่อในคำสัญญานั้น

.

.

แต่ตลกร้ายเมื่อเขาพบว่าหลังจากนั้นทั้งสองคนก็ยังติดต่อกันอยู่ โดยมักจะอ้างเรื่องงานเสมอๆ

สุดท้ายวันแตกหักก็มาถึง เมื่อวันเกิดของเขาอยู่ๆหยางหยางก็หุนหันพันแล่นออกจากบ้านไป เขาจำไม่ได้แล้วว่าตอนนั้นร้องไห้ไปมากมายแค่ไหน รู้แค่เพียงว่าพอหยิบกระเป๋าใส่ของได้ ก็ตัดสินใจจะเดินออกมาทันที ทั้งบ้านหลังนั้น และชีวิตของหยางหยาง

นายให้ของขวัญวันเกิดที่แสนล้ำค่าจนแทบลืมไม่ลงเลย..

.

.

* 난 그렇게 좋은 사람이 아냐
ฉันไม่ใช่คนดีแบบนั้น
너무 어렵게 생각하지는 말아
อย่าไปคิดให้มันยากมากมาย
착한

อย่าแกล้งทำเป็นคนดี
우린 원래 그런 사랑 don’t say yeah
ความรักของเรานั้น อย่าได้พูดออกไปเลย

หยางหยางไม่คิดแม้แต่จะเข้าไปทักทายอดีตคนรัก เพราะเขารู้ตัวดีว่าเขาผิด และไม่มีสิทธิ์จะไปยุ่งวุ่นวายอะไรอีกแล้ว เขาจำได้วันที่หวังหยวนเข้าโรงพยาบาลเพราะพยายามฆ่าตัวตาย บอกว่าอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีเขา ความรักให้หวังหยวนมันไม่ได้แม้เศษเสี้ยวของความรักเขาที่มีต่ออี้เฟิง เขาเพียงแต่รู้สึกสงสารหวังหยวนที่กำลังอยู่บนความเป็นความตายเท่านั้น แต่ความพลั้งพลาดในครั้งแรก ก็ทำให้มีครั้งสอง จนเขาเริ่มเสพติดรสชาติของการทำบาป จนสุดท้ายแล้วเขาเองนั่นแหละที่เป็นคนที่เสียใจ

.

.

เพราะพออี้เฟิงเดินจากไป เขาก็เพิ่งจะรู้ว่า กรรมตามสนองมันเป็นยังไง

** 널 사랑한걸 지워 (지워) you
ฉันจะลบความรักที่มีต่อเธอออกไป
니 전화번호 지워 (지워) 모르게
ฉันจะลบเบอร์โทรศัพท์เธอออกไป
우린 안돼 no no
เรากลับไปเป็นแบบนั้นไม่ได้อีก
원래 그런 사이
แบบเดิมที่เราเคยเป็นมาตลอด

อี้เฟิงชวนเหว่ยถิงกลับเมื่อเริ่มรู้ตัวว่าเขาจะเมาแล้ว เวลาไม่กี่ชั่วโมงแต่ดูเหมือนว่าสมองเขาทำงานหนักเกินไป จากการคิดถึงเรื่องบ้าๆที่ผ่านไปนานแล้ว  เขารู้ดีว่ามันผิดที่กลับไปคิดถึงคนๆนั้น ในเมื่อตอนนี้ เขามีคนที่แสนดีอย่างเฉินเหว่ยถิงอยู่แล้วทั้งคน

เรื่องของอดีต ก็คงต้องปล่อยให้เป็นอดีต

(Bye bye) 몰래 널 따라 걷다
ฉันแอบเดินตามหลังเธอไป
까마득한 니 뒷모습에
เธอเดินหายไปในความมืด
멀어질수록 더 니가 생각나
เธอเดินห่างออกไป ฉันคิดถึงเธอมากขึ้น
나도 모르게 why 니가 자꾸 그리워 bye
ฉันไม่รู้ว่าทำไม ฉันยังคงคิดถึงเธอ

.

.

>THE END<

.