Title : จักรยานสีแดง
Pairing : ถิง<3หยวน (และหยางเฟิงเล็กๆ)
Author : Silencenight
*คำเตือน มโนล้วนๆ มโนทุกจุด ด่าได้ แต่อย่าแรง*
"ม๊าจะไปไหนอ่ะ" ทันทีที่เห็นคว้าตะกร้าอะไรก็ไม่รู้ออกจากบ้านไปผมก็แผดเสียงลั่นบ้าน
"ไปบ้านท้ายซอย จะเอากล้วยไปฝากน้าลี่อิงเขาหน่อย"
"ไปอีกแล้วอ่ะ แล้วข้าวหนูล่ะ!!" นี่ไม่ได้เป็นคนเห็นแก่กินอะไรเลยนะ แค่แบบตื่นเช้ามาต้องกินข้าว นี่เด็กวัยกำลังกินกำลังนอน
"อยู่ในครัว ไปหากินเอง" แล้วคุณนายก็เดินหิ้วตะกร้าพร้อมกับถือร่มลายดอกเผ่นแน่บออกจากบ้านไป โอ้โห.. ไปดูแลคนอื่นเขาปล่อยให้ลูกชายตัวเองหาข้าวกินเอง ดีจริงๆ แม่แห่งชาติ
เฉินเหว่ยถิงหนุ่มใหญ่(?)วัยสิบสองขวบ คนนี้ต้องระหกระเหินไปหาข้าวกินเองในครัว แม่เป็นแบบนี้มาพักใหญ่ๆแล้วตั้งแต่น้าลี่อิงคลอดลูก คุณนายเขาก็เห่อลูกชาวบ้านใหญ่ เอาข้าวเอาของไปฝากเขาตลอด ที่ลูกตัวเองนะ.. อย่าให้พูด ช่างเถอะ กินขาวเสร็จแล้วจะได้รีบไปดูการ์ตูนต่อ วันนี้นัดกับลูกสมุนว่าจะมาดูการ์ตูนด้วยกัน
"เฮียคร๊าบบบบบ ผมมาแล้ว เปิดประตูหน่อย" เสียงแหกปากดังมาจากหน้าบ้าน แบบนี้ไม่ต้องสืบมือขวาผมมาแล้วครับ ผมรีบวางช้อนแล้ววิ่งไปเปิดประตูให้แขกเข้าบ้าน
"มาๆ เร็วๆเลยการ์ตูนไอ้มดดำจะฉายแล้วเนี่ย มัวทำอะไรอยู่วะหยาง"
"โห่เฮีย นี่เลย ผมรออี้เฟิงอยู่ แม่งชักช้า" หยางหยาง มีขวาคนสนิทบ่นๆแล้วก็วิ่งไปจองหน้าทีวี ส่วนอีกคนก็ยืนหน้าแหยๆเพราะรู้ตัวว่าทำให้หยางหยางมาสาย สองคนนี้เพื่อนซี้กัน แต่เกิดหลังผมสองปี เลยกลายมาเป็นสมุนมือขวาและมือซ้ายของผม
"ไงอ้วน มัวแต่ตื่นสายอ่ะดิ มานี่ๆต้องโดนทำโทษๆๆๆ"
"โอ้ย เฮียอ่ะ เจ็บๆ" โดนสำเร็จโทษด้วยการยืดแก้มไปสองข้าง ฮ่าๆๆๆๆ สะใจชะมัดเวลาได้แกล้งไอ้อ้วนเนี่ย
เราสามคนนั่งเรียงแถวกันหน้าทีวีทุกคนเงียบสนิทมทันทีที่เพลงประจำตัวไอ้มดดำเริ่มขึ้น วันนี้ฉายถึงตอนไอ้มดดำปราบเหล่าร้ายแล้ว สู้กันมันส์หยด เออว่าแต่ ไอ้มดดำมันตายยากจังวะ ตัวร้ายวิ่งเข้ามาไม่ถึงสองวิตายเลย ไรเนี่ย ไม่หนุกเลย เฮ่อ... สงสัยผมคงจะโตเป็นหนุ่มเกินจะมานั่งดูการ์ตูนแล้วล่ะมั้ง
"เด็กๆ เฮียว่า เราออกไปหาอะไรทำตามประสาลูกผู้ชายกันเถอะ" เมื่อการ์ตูนหมดสนุกผมก็เริ่มหาอะไรใหม่ๆทำ เจ้าสองตัวนั้นหันขวับมาพร้อมกัน แน่ะ.. อย่างกับซ้อมมาเลยพวกมึง
"กระโดดยางเหรอเฮีย โอ๊ย นี่มึงตีกูทำไมอ่ะหยาง" คนโดนตีลูบหัวตัวเองป้อยๆ
"โดดยางพี่มึงสิ เฮียเขาไม่ทำอะไรตุ๊ดๆแบบนั้นหรอก"
"ไปกินมะม่วงกัน!!"
-----
"อะไรของเฮียเนี่ย แค่อยากกินมะม่วงทำไมต้องปั่นจักรยานมาไกลขนาดนี้ด้วยอ่ะ กินที่บ้านผมก็มีนะเฮีย"
"ถ้ากินบ้านมึงก็ไม่ใช่วิถีลูกผู้ชายสิวะ อี้เฟิงมึงนอกจากอ้วนแล้วโง่ด้วยอ่ะ"
"ก็ใช่สิ มึงไม่ได้ปั่นนี่!!"
อาห์ ใช่แล้วครับ ไอ้อ้วนกำลังปั่นจักรยานโดยที่มีหยางหยางสมุนมือขวาของผมซ้อนท้ายแบบแมนๆ โดยมันให้เหตุผลว่าวันนี้อี้เฟิงตื่นสายเลยทำให้มาบ้านผมช้า เลยต้องปั่นจักรยานชดใช้ จะว่าไปหยางหยางก็ตัวผอมแห้ง ผมเห็นมันปั่นจักรยานซ้อนไอ้อ้วนไปโรงเรียนทุกวันไม่เห็นมันจะบ่นอะไร แต่ไอ้อ้วนนี่บ่นมาตั้งแต่ออกจากบ้านจนผมล่ะขี้เกียจจะฟัง
เอาล่ะ ถึงที่หมาย บ้านป้าหลี่จอมเฮี้ยบมีต้นมะม่วงอยู่กำแพงข้างบ้านเลยครับ สีกำลังน่ากินเลย ผมส่งสัญญาณให้เจ้าสองตัวช่วยกันเงียบๆเสียงเมื่อจอดรถจักรยานกันเรียบร้อย ผมจัดการเทียบจักรยานเข้าที่ข้างกำแพงแล้วปีนขึ้นไปบนอานจักรยาน เอามือจับกำแพงเพื่อทรงตัว หยางหยางก็ทำแบบเดียวกันแต่มีไอ้อ้วนคอยจับจักรยานช่วย แต่ผมเหรอ คนแมนๆเขาไม่ต้องให้ใครช่วยหรอก ฮ่ะ ๆ ยืดแขนข้ามรั้วเข้าไปเด็ดมะม่วงลูกแรกมาได้ โอ้โห ความภูมิใจลูกผู้ชายมาเต็มมากครับ
"ทำอะไรกันน่ะ" เสียงแหลมบาดแก้วหูแหวกออากาศออกมา แย่แล้ว แย่แน่ ป้าแกเห็นพวกผมแล้วครับ รีบหย่อนมะม่วงที่ตะกร้าจักรยานแล้วปีนลงด่วนๆ แต่สงสัยจะด่วนเกินไป ลูกผู้ชายลนลานเลยตกจักรยานล้มไม่เป็นท่า พอหันไปมองลูกน้อง
โน่น
เห็นแต่หลังลิบๆ ไอ้อ้วนปั่นนจักรยานเร็วสุดขีด ไม่ได้รอลูกพี่มันเลย ไอ้พวกบ้า ป้าแกวิ่งมาทางนี้แล้ว ผมรีบปัดตูดอย่างรวดเร็วพร้อมกับใส่เกียร์หมาวิ่งไปบ้านท้ายซอย เพราะใกล้กว่าวิ่งกลับบ้าน หนีไปหลบก่อนก็แล้วกัน
"ม๊าาาาาาาาาา" พอวิ่งเข้าบ้านน้าลี่อิงได้ลรีบประจบแม่ทันที
"มีอะไร เหงื่อซ่กมาเชียว ไปเล่นอะไรแผลงๆมารึเปล่าเนี่ย" นี่แม่หรือหมอดูครับ
"เปล่าจ้า นี่หนูมาดูน้องไง เห็นม๊ามาทุกวัน อยากรู้ว่าจะน่ารักแค่ไหน"
ยิ้มจนตาหยีทั้งๆที่วิ่งมาเหนื่อยจะแย่ ไม่ลืมจะยิ้มให้น้าลี่อิงที่กำลังอุ้มลูกอยู่ข้างๆแม่ด้วย เอาวะ ต้องเล่นให้ใหญ่ เอาให้สุด ผมชะโงกหน้าไปดูเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนคุณน้า
หูววววววววววววววว ขาวจัง
ปากแดง
ตาหยีด้วย
น่ารัก น่ารัก น่ารัก ในหัวมีแต่คำนี้วนอยู่ในหัว ไหนจะมือน้อยๆเท้าน้อยๆนั่นอีก
หัวใจลูกผู้ชายสั่นไหวเลยครับ
"ไงจ๊ะสาวน้อย" แปะ... อะไรเหมือนอะไรเย็นๆผ่านหัวไป อ๋อ มือคุณนายนี่เอง ตบเกรียนทำไมเนี่ย
"สาวน้อยอะไรของแก น้องเป็นผู้ชาย"
ผ... ผู้ชาย
"น้องเพิ่งสองขวบเองจ๊ะ ไม่แปลกหรอก เข้าใจผิดกันได้" น้าลี่อิงพูดอย่างอารมณ์ดี "อาถิงลองอุ้มน้องดูไหมจ๊ะ"
"ได้เหรอครับ"
"ได้สิจ๊ะ มาลองดู"
-----
"อะไรของเฮียเนี่ย แค่อยากกินมะม่วงทำไมต้องปั่นจักรยานมาไกลขนาดนี้ด้วยอ่ะ กินที่บ้านผมก็มีนะเฮีย"
"ถ้ากินบ้านมึงก็ไม่ใช่วิถีลูกผู้ชายสิวะ อี้เฟิงมึงนอกจากอ้วนแล้วโง่ด้วยอ่ะ"
"ก็ใช่สิ มึงไม่ได้ปั่นนี่!!"
อาห์ ใช่แล้วครับ ไอ้อ้วนกำลังปั่นจักรยานโดยที่มีหยางหยางสมุนมือขวาของผมซ้อนท้ายแบบแมนๆ โดยมันให้เหตุผลว่าวันนี้อี้เฟิงตื่นสายเลยทำให้มาบ้านผมช้า เลยต้องปั่นจักรยานชดใช้ จะว่าไปหยางหยางก็ตัวผอมแห้ง ผมเห็นมันปั่นจักรยานซ้อนไอ้อ้วนไปโรงเรียนทุกวันไม่เห็นมันจะบ่นอะไร แต่ไอ้อ้วนนี่บ่นมาตั้งแต่ออกจากบ้านจนผมล่ะขี้เกียจจะฟัง
เอาล่ะ ถึงที่หมาย บ้านป้าหลี่จอมเฮี้ยบมีต้นมะม่วงอยู่กำแพงข้างบ้านเลยครับ สีกำลังน่ากินเลย ผมส่งสัญญาณให้เจ้าสองตัวช่วยกันเงียบๆเสียงเมื่อจอดรถจักรยานกันเรียบร้อย ผมจัดการเทียบจักรยานเข้าที่ข้างกำแพงแล้วปีนขึ้นไปบนอานจักรยาน เอามือจับกำแพงเพื่อทรงตัว หยางหยางก็ทำแบบเดียวกันแต่มีไอ้อ้วนคอยจับจักรยานช่วย แต่ผมเหรอ คนแมนๆเขาไม่ต้องให้ใครช่วยหรอก ฮ่ะ ๆ ยืดแขนข้ามรั้วเข้าไปเด็ดมะม่วงลูกแรกมาได้ โอ้โห ความภูมิใจลูกผู้ชายมาเต็มมากครับ
"ทำอะไรกันน่ะ" เสียงแหลมบาดแก้วหูแหวกออากาศออกมา แย่แล้ว แย่แน่ ป้าแกเห็นพวกผมแล้วครับ รีบหย่อนมะม่วงที่ตะกร้าจักรยานแล้วปีนลงด่วนๆ แต่สงสัยจะด่วนเกินไป ลูกผู้ชายลนลานเลยตกจักรยานล้มไม่เป็นท่า พอหันไปมองลูกน้อง
โน่น
เห็นแต่หลังลิบๆ ไอ้อ้วนปั่นนจักรยานเร็วสุดขีด ไม่ได้รอลูกพี่มันเลย ไอ้พวกบ้า ป้าแกวิ่งมาทางนี้แล้ว ผมรีบปัดตูดอย่างรวดเร็วพร้อมกับใส่เกียร์หมาวิ่งไปบ้านท้ายซอย เพราะใกล้กว่าวิ่งกลับบ้าน หนีไปหลบก่อนก็แล้วกัน
"ม๊าาาาาาาาาา" พอวิ่งเข้าบ้านน้าลี่อิงได้ลรีบประจบแม่ทันที
"มีอะไร เหงื่อซ่กมาเชียว ไปเล่นอะไรแผลงๆมารึเปล่าเนี่ย" นี่แม่หรือหมอดูครับ
"เปล่าจ้า นี่หนูมาดูน้องไง เห็นม๊ามาทุกวัน อยากรู้ว่าจะน่ารักแค่ไหน"
ยิ้มจนตาหยีทั้งๆที่วิ่งมาเหนื่อยจะแย่ ไม่ลืมจะยิ้มให้น้าลี่อิงที่กำลังอุ้มลูกอยู่ข้างๆแม่ด้วย เอาวะ ต้องเล่นให้ใหญ่ เอาให้สุด ผมชะโงกหน้าไปดูเด็กน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนคุณน้า
หูววววววววววววววว ขาวจัง
ปากแดง
ตาหยีด้วย
น่ารัก น่ารัก น่ารัก ในหัวมีแต่คำนี้วนอยู่ในหัว ไหนจะมือน้อยๆเท้าน้อยๆนั่นอีก
หัวใจลูกผู้ชายสั่นไหวเลยครับ
"ไงจ๊ะสาวน้อย" แปะ... อะไรเหมือนอะไรเย็นๆผ่านหัวไป อ๋อ มือคุณนายนี่เอง ตบเกรียนทำไมเนี่ย
"สาวน้อยอะไรของแก น้องเป็นผู้ชาย"
ผ... ผู้ชาย
"น้องเพิ่งสองขวบเองจ๊ะ ไม่แปลกหรอก เข้าใจผิดกันได้" น้าลี่อิงพูดอย่างอารมณ์ดี "อาถิงลองอุ้มน้องดูไหมจ๊ะ"
"ได้เหรอครับ"
"ได้สิจ๊ะ มาลองดู"
แงงงงง มือสั่นเลยครับ จะทำลูกเขาหลุดมือไหมเนี่ย ทันทีที่น้องเข้ามาอยู่ในมือน้องก็หัวเราะใหญ่เลยครับ อะไรเนี่ย ไม่กลัวคนแปลกหน้าเลยรึไง ผมเคยอุ้มเจ้าจุนไคน้องไอ้หยางครับ ร้องไห้เหมือนผมไปแย่งนมแม่มันกิน เออ เด็กคนนี้ก็เลี้ยงง่ายดีเหมือนกัน
"ว่าแต่น้องชื่ออะไรครับ"
"หวังหยวนจ๊ะ"
"หยวนหยวน"
เด็กผู้ชายอะไร น่ารัก เหมือนนางฟ้าเลย
แล้วเฮียจะมาเล่นด้วยใหม่นะ หยวนหยวน
//ระหว่างเดินกลับบ้าน//
"แล้วนี่เดินมาเหรอ นังแดงลูกแกไปไหนล่ะ" นังแดงที่คุณนายว่าคือจักรยานผมครับ มันสีแดง
จักรยาน
จักรยานนนนนนนนน
กูลืมจักรยานไว้บ้านป้าหลี่ ........................
อวสานลูกผู้ชายด้วยแส้ก้านมะยมแน่ๆ ฮืออออออออออออออออออออออออ
__________________________________________________________________
โอ้ยมือลั่น ๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕๕ เป็นsfนะคะ น่าจะไม่เกินสี่ตอนจบ
เดี๋ยวน้องก็โตใจเย็นๆ อ่านเล่นๆนะคะ คนแต่งเสียสติ
ยังไม่ได้เช็คคำผิดน้อ ฝากมือใหม่หัดชิปถิงหยวนด้วยนะคะ
ไม่แจวแล้วเรือ ปั่นจักรยานกันดีกว่า
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น