Title : จักรยานสีแดง
Pairing : ถิง<3หยวน (และหยางเฟิงเล็กๆ)
Author : Silencenight
ฤดูฝนที่สิบเจ็ดของชีวิตลูกผู้ชาย
"เฮีย วันนี้เลิกเรียนไปเตะบอลกันไหม" ทันทีที่ผมนั่งลงตรงโต๊ะประจำที่โรงอาหารหยางหยางก็วิ่งมาชวนไปเตะบอล รู้งานมากไอ้ลูกน้อง ใจคอจะไม่ให้กินข้าวเที่ยงก่อนเลย
"ไม่อ่ะ วันนี้น้าลี่อิงให้เอาหยวนหยวนกลับด้วย"
"หยางมึงไม่ต้องไปชวนเฮียหรอก เฮียมีลูกรักคนใหม่แล้วนี่ ไม่สนใจพวกตกกระป๋องแบบเราหรอก" นี่ก็อีกคน ไอ้อ้วนทำหน้าตางอน อ้อ จริงๆแล้วตอนนี้ไอ้อ้วนไม่ได้อ้วนแบบตอนเด็กแล้ว โตมาเป็นหนุ่มหล่อ แต่แก้มมันยังย้อยอยู่อ่ะ ผมยังคงเรียกมันว่าไอ้อ้วนต่อไป
"พวกมึงนี่"
ตอนนี้หยวนหยวนเพิ่งจะเข้าโรงเรียนประถมครับ โรงเรียนใกล้ๆกันนี่เองตอนเช้าน้าลี่อิงมาส่งไว้ตอนเย็นเห็นบอกว่านัดไปไหนไม่รู้กับคุณนายผมเลยต้องเอาน้องกลับบ้านด้วย กว่าสาวๆ(เหลือน้อย)จะกลับมาก็คงดึก เรื่องงานน้อยใจไอ้อ้วนนี่เป็นมาตั้งแต่สามปีที่แล้วที่ผมเริ่มไปติดอยู่บ้านท้ายซอยตลอด ก็ไปเลี้ยงน้องอ่ะ เฮียนี่ลูกผู้ชาย เลยต้องไปดูแลเด็กและสตรีไง ไอ้อ้วนนี่ไม่รู้เรื่องเลย จริงๆผมรู้ว่ามันก็ทำเป็นแซะไปงั้น พวกมันสองคนก็รักหยวนหยวนไม่น้อยไปกว่าผมหรอก
ก็น้องมันน่ารักนี่
ยิ่งตอนหัดพูดใหม่ๆ น้องเรียงอี้เฟิงว่าเฟิงต๋าๆทั้งวัน ไอ้อ้วนนี่ดีใจจนหน้าบานเท่าจานทรู
-----
ผมจอดจักรยานแถวๆหน้าโรงเรียนของหยวนหยวนเหมือนที่เคยมารับตลอด โรงเรียนนี้เป็นโรงเรียนประถมน้องเรียนที่นี่ตั้งแต่อนุบาล ผมกับลูกสมุนก็เคยเรียนที่นี่ เพราะใกล้บ้านที่สุดแล้ว เสียงเด็กเจี๊ยวจ๊าวเดินกันให้ว่อนยังกะมด เด็กอนุบาลจะมีผ้ากันเปื้อนสีฟ้า แต่เด็กประถมไม่ต้องใส่ผ้ากันเปื้อนแล้ว ผมเริ่มมองหาน้องเพราะนี่โรงเรียนเลิกมาเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว สักพักเหมือนมีคนมาสะกิดที่ไหล่
"เฮีย กลับบ้านกัน"
"เป็นอะไรเนี่ย เสียงอ่อนมาเชียว" ผมถามแบบไม่ได้หันไปใส่ใจมองงเท่าไหร่ ขึ้นจักรยานเตรียมจะออกตัว หวังหยวนปีนขึ้นมาซ้อนท้ายได้อย่างง่ายๆด้วยขายาวๆของมัน เป็นเด็กป.1ที่ขายาวมากครับน้อง
"ก็เพื่อนผมมันล้ออ่ะเฮีย ว่าอยู่ป.1แล้วปั่นจักรยานไม่เป็นสักที มันบอกว่าผมอ่อน"
"อ้าว ก็ปั่นไม่เป็นจริงนี่ ฮ่าๆๆๆๆๆ เป็นลูกผู้ชายต้องยอมรับความจริงดิ"
"แต่ผมไม่อ่อนนะเฮีย ผมบอกพวกมันไปว่าอีกสองวันผมจะปั่นจักรยานไปอวดพวกมัน เฮียสอนผมหน่อยนะ ๆ ๆ ๆ" ไอ้ตัวเล็กจับชายเสื้อผมแล้วเขย่าขอร้อง เห้ยๆมึงเบาๆเดี๋ยวได้หน้าแหก
"ไม่ต้องหรอก เดี๋ยวล้มมาเจ็บอีก เฮียก็ปั่นมาส่งแกทุกวันอยู่แล้วนี่ไง"
"ถ้าเฮียไม่อยู่ล่ะ"
"ไม่ไปไหนหรอกน่า"
"ก็รับปากมันไปแล้วอ่ะเฮีย สอนผมเถอะนะ" ถึงหน้าบ้านผมพอดีครับ หยวนหยวนกระโดดลงจากจักรยานแล้วมายืนจังก้าขวางหน้าจักรยานไว้ เล่นใหญ่มาก แต่หน้านี่คือจะร้องไห้แล้ว อย่าใช้ไม้นี่บ่อยสิครับ เฮียใจอ่อน ...
สุดท้ายลูกผู้ชายก็ต้องมาค้นห้องเก็บของที่โรงรถ จำได้ว่านังแดงลูกพ่อถูกเก็บไว้ที่นี่ ผมบอกเลิกมันตั้งแต่ตอนที่รู้ว่าขายาวเกินกว่าจะขี่มันได้ ขี่ที่ไรหัวเข่าชนแฮนด์ทุกที คุณนายเลยถอยจักรยานคันใหม่ให้ นังแดงเลยต้องปลดประจำการมาอยู่ที่ห้องเก็บของ โห แต่สภาพมันยังดีอยู่เลยเอามาปัดฝุ่นกับเปลี่ยนล้อใหม่ก็คงใช้ได้แล้ว ผมจัดการจูงจักรยานออกมาเจอหยวนหยวนนั่งรออยู่หน้าบ้านเพื่อเอาจักรยานไปซ่อม ไอ้ตัวเล็กดีใจใหญ่ ทำตาโตเหมือนหมาเห็นชิ้นเนื้อ ผมส่งจักรยานให้น้องเป็นคนจูง แต่ก็ทุลักทุเลน่าดูเพราะล้อมันเปื่อยมาก ไม่ได้ใช้นาน ผมเดินตามหลังไปมองเห็นน้องเซทีไรก็อดขำไม่ได้
จักรยานสีแดงคันแรกของพี่ ตอนนี้มันกลายเป็นจักรยานคันแรกของแกแล้วนะ
ดูแลมันดี ๆ
-------
"อ๊ะ...."
"ซื้ด...."
"ถ้าเจ็บก็ร้อง" ผมจิ้มสำลีลงงหัวเขาหยวนหยวนแรงๆไปทีนึง กัดฟันอยู่นั่น เด็กอะไรตัวเล็กๆแต่อึดชะมัด พาไปหัดจักรยาน ล้มแล้วล้มอีกแต่ก็ยังสู้ หัดจนเริ่มปั่นเองได้ แต่สภาพนี่ไม่ต้องพูดถึงเลยครับ ถลอกปอกเปิกไปทั้งตัว จนผมทนไม่ไหวต้องลากกลับเข้าบ้านมาทายา เลือดไหลออกจากหัวเข่าด้วย ถ้าเป็นผมตอนเด็กนี่กลับมาบ้านสภาพนี้คุณนายมีตีอ่ะ
"ก็เฮียสอนว่าลูกผู้ชายห้ามร้องไห้ไง"
"ก็ร้องได้ ไม่ได้ห้าม แล้วก็จำไว้เป็นบทเรียนด้วย ถ้าประมาทเราจะเจ็บตัว"
"ครับ"
"รู้ไหมทำไมทีแรกเฮียไม่อยากสอนให้แกปั่นจักรยาน"
"เฮียบอกว่าล้มแล้วจะเจ็บ"
"ใช่ ไม่มีใครที่เป็นจักรยานโดยไม่ล้มหรอก"
_________________________
ทำไมยิ่งแต่งยิ่งไหล ๕๕๕
ถิงหยวนเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือเจอกันตอนหน้าค่ะ
ถิงหยวนเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือเจอกันตอนหน้าค่ะ
ติชมและด่าได้ตามสะดวกที่ #จักรยานถิงหยวน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น