“ผมเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองนะ พี่ทนได้ไหม”
“ได้สิ”
“ผมเป็นคนเจ้าชู้นะ พี่รับได้หรือเปล่า”
“ได้”
“ผมทำอาหารไม่เป็น ทำงานบ้านไม่เป็น ไม่สินอกจากกินกับนอนแล้วผมทำอะไรไม่เป็นเลยนะ”
“ผมไม่เคยเปลี่ยนแปลงตัวเองเพื่อใครเลยนะ”
“แล้วยังไง”
“พี่ยังจะรักคนนิสัยไม่ดีคนนี้ได้ลงเหรอ”
_ _ _ _
คำพูดในวันที่ผมไปขอเด็กคนนั้นเป็นแฟนยังคงก้องอยู่ในใจ นานหลายเดือนแล้วแต่ก็ยังไม่ลืมไปแม้ประโยคเดียว เด็กคนที่เอาแต่บอกว่าตัวเองเป็นคนไม่ดี แล้วผมยังจะรักเขาอยู่ไหม สำหรับการแอบมองคนๆนึงมานานแรมปี เห็นเขาอยู่ไกลๆ ได้คอยถามไถ่เรื่องราวของเขาเล็กๆน้อยๆ ได้ทำงานร่วมกันมานาน ทำให้ผมซึมซับความสุขของการมี อีซองฮวา อยู่ข้างๆ ยิ่งนานผมก็ยิ่งกลายเป็นคนโลภ อยากเข้าไปใกล้เขาให้มากขึ้น อยากมีส่วนร่วมในชีวิตเขามากขึ้น
และแล้ววันที่ผมรอก็มาถึง วันที่ซองฮวาเลิกกับแฟน ตอนนั้นสภาพเขา เหมือนกับแก้วที่แตก แตกจนเกือบจะหลอมคืนมาไม่ได้ ผมอยากได้อีซองฮวาคนเดิมคืนมา รวบรวมความกล้าทั้งหมดที่มี ขอเขาเป็นแฟน แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะความว้าเหว่ หรือเหตุผลอะไรที่ทำให้เด็กคนนี้ยอมเปิดประตูให้ผมก้าวเข้าไปในชีวิต
“อาหารเช้าเสร็จแล้วนะครับ ลุกมากินก่อนเร็ว เดี๋ยวเย็นหมดนะ” ผมเดินไปเปิดผ้าม่านพอให้แสงสว่างสาดเข้ามาในห้องให้คนขี้เซารู้ว่านี่มันจะสายแล้ว ผมเริ่มเห็นความเคลื่อนไหวของร่างเล็กในผ่าห่ม แต่ก็ไม่มีวี่แววว่าคนในนั้นจะลุกออกมาเสียที .. เหมือนเดิมเลย ปลุกยากปลุกเย็นจริงๆ
“ซองฮวาอาตื่นมากินข้าวก่อนนะ เช้านี้พี่อยากกินข้าวเช้าพร้อมนายนะ พี่ต้องรีบไปทำงานปาร์คซาจังนิมนัดไว้เดี๋ยวสายนะครับ”
“อืออออ... พี่ก็กินก่อนสิครับแล้วก็ไปทำงานเลยไม่ต้องรอผม เขาไม่ได้นัดผมซะหน่อย" ในที่สุดก็ยอมโผล่ออกมาจากผ้าห่ม แต่ตาเล็กๆนั่นก็ไม่ยอมเปิด ปากสีแดงนั่นขยับมุบมิบบ่นตามประสาคนขี้งอแงไม่อยากตื่นเช้า แต่ถ้าเขาไม่ตื่นมากินข้าวตอนนี้ พอผมออกไปทำงานก็จะไม่มีคนบังคับกินข้าว แล้วจะพาลไม่กินเอา โรคกระเพาะของเจ้าตัวจะกำเริบเอา ผมเองไม่รู้จะทำยังไง แต่พอมองไปที่ปากแดงๆนั่นอีกครั้งก็นึกขึ้นได้
“ฮื้ออออออ พี่กีซอกทำอะไรเนี่ยยยยย ออกไปนะ” มือเล็กๆนั่นพยายามปัดป่าผลักผมให้ออกไป แต่สายเสียแล้วซองฮวาใครบอกให้นายต้องทำให้พี่ใช้กำลัง ก่อนที่เขาจะได้บ่นหรือดิ้นมากไปกว่านั้น ผมก็จัดการกับริมฝีปากนั่นไม่ให้ได้พูดอะไรอีก จากที่แรกๆผมคิดว่ามันจะเป็นแค่มอนิ่งคิส ตอนนี้ผมชักจะคุมตัวเองไม่ได้แล้วสิ ผมเริ่มไม่หยุดอยู่แค่นั้น ริมฝีปากของผมเริ่มรุกไล้ไปถึงหูของคนตัวเล็กแล้วขบมันเบาๆ เคลื่อนไปถึงเปลือกตาทั้งสองข้างเพื่อบอกว่าควรลืมตาตื่นมาได้แล้ว แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะแสงแดดตอนเช้า กลิ่นหอมๆนุ่มๆของผ้าห่มที่เขาห่มอยู่ หรือเพราะว่ากลิ่นกายของคนใต้ร่างกันแน่ที่ทำให้ผมไม่อยากจะหยุดอยู่แค่นี้จริงๆ
“ถ้านายไม่ยอมลุก พี่สาบานได้เลยว่าจะไม่จบแค่นี้แน่นอน พี่อาจจะโดดงานเพื่อทำโทษนายทั้งวันเลยนะมิสเตอร์เกรย์” ผมกระซิบเบาๆที่ข้างๆแก้มที่เริ่มจะขึ้นสีชมพูจางๆ เจ้าของแก้มนั้นคนทนไม่ไหวแล้วเหมือนกันจำเป็นต้องลุกขึ้นมานั่ง แล้วสะบัดหัวสองสามที
“โอเคๆ ตื่นแล้วก็ได้ ฮึ่ยยย ไม่เห็นต้องทำขนาดนี้เลย ออกไปรอข้างนอกเลยไป!!” เร็วเท่าความคิดเขาก็ขว้างหมอนมาใส่ผมเต็มแรง แต่ผมก็ไม่ถือสาหรอก เพราะเช้านี้ผมได้กำไรแล้วไงล่ะ ฮ่าๆๆๆๆ
..............................................................
ดึกแล้วกาวได้ สั้นๆสนองโฒเม้นท์ค่ะ ส่วนฟิคยาวนั้นอัพพรุ่งนี้ย์
#ฟิคfxxg
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น