Title : Remembrance ch.2
Paring : Simon Dominic x Gray
Author : silenceNight
Hastag : #รมบซัมเกรย์
--------------------
ผมไม่ได้ต้องกการช่วงชิงชีวิตในวัยเด็กของคุณ
อีซองฮวาเผลอหลับอยู่ใต้ต้นแพร์ได้ไม่นานนักก็มีคนนเข้ามาในสวน
และก็ไม่ใช่คนงานทั่วไปเพราะช่วงนี้ไม่ใช่ฤดูเก็บเกี่ยว
และก็ไม่ใช่ลุงยามเฝ้าสวนเพราะเวลาบ่ายแก่ๆแบบนี้ก็คงหลับอยู่มุมไหนสักมุม ร่างสูงโปร่งหุ่นสมส่วน
สวมเสื้อยืดสีเทาทับด้วยเสื้อนอกสีดำสนิท
กางเกงยีนส์บูทคัทที่เปรอะไปด้วยเศษดินเศษฝุ่น ชายปริศนานั่งลงตรงข้ามกับซองฮวา
เขาทำเพียงแค่มองอยู่เงียบๆ ไม่ต้องการจะปลุกคนที่กำลังอยู่ในห้วงนิทรา แต่พลันเสียงที่ส่งมาจากเจ้าไจแอนท์
ซเนาเซอร์ ขนดำขลับเห่าขึ้นมาเสียก่อน
“โฮ่ง ๆ”
“เกรป หยุด” ชายหนุ่มส่งเสียงเรียกพร้อมลูปหัวสุนัขเจ้าของชื่อเกรป
ให้หยุดเห่า เพราะกลัว่าคนที่หลับอยู่จะตื่น
แต่กระนั้นก็ไม่ทัน เพราะซองฮวาค่อยๆลืมตาขึ้น
ทันทีที่ลืมตา
รูม่านตาอีซองฮวาก็ขยายขึ้นกว่าเดิม
เมื่อเขาพบคนที่อยู่ตรงหน้ากับสุนัขอีกหนึ่งตัว
หากนี่ไม่ใช่ความฝันก็คงเป็นความจริงที่น่าหวาดหวั่น
เขาไม่หวังว่าจะได้พบอีกคนเร็วขนาดนี้ เร็วขนาดที่เขายังไม่ทันตั้งตัว
“นั่นเกรซเหรอ”
“ไม่หรอก”
“....”
ได้ยินเสียงแล้ว
หลังจากที่ไม่ได้ยินเสียงผู้ชายคนนี้มานาน จองกีซอก เป็นระยะเวลาเกือบห้าปีแล้ว
ที่ไม่ได้ยินเสียงคนๆนี้ แต่เรื่องต่างๆของเรามันเหมือนเพิ่งเกิดเมื่อวาน
“เกรซมันตายแล้ว
นี่ลูกของมันชื่อเกรป”
“ตาย ..ยังไง”
เสียงที่เปล่งออกไปช่างอ่อนแรงนัก
“มันถูกรถชน
หลังจากวันนั้น วันที่มันรอนายกลับมา”
“...”
อีซองฮวารู้สึกเหมือนเขาเปล่งเสียง แต่กลับไม่มีคำพูดใดๆ
“ทำไมวันนั้นนานไม่มา”
คำถามนั้นหลุดออกจากปากคนที่เคยได้ชื่อว่าเป็นพี่ชาย คำถามที่เขาเองไม่คิดอยากได้ยิน
เขาเลือกทำเป็นไม่ได้ยินคำถามแล้วลุกขึ้น
ปัดฝุ่นที่ติดอยู่ตามเสื้อผ้าแล้วรุดเดินไปที่บ้านใหญ่ ตลอดทางเขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่ตามมา
แต่คำถามนั้นไม่ได้ถูกคาดคั้นเอาคำตอบอีกแล้ว
“พี่กีซอกช่วยทำการบ้านหน่อยสิ”
“ช่วยเหรอ
สอนก็พอมั้งเปี๊ยก”
“ก็มันยากนี่
มีแต่เลขๆๆๆๆ น่าเบื่อจะตาย” เด็กน้อยกลิ้งไปมาบนเตียงในบ้านพักคนงานท้ายสวนของจองกีซอก
ไม่สิ หากจะพูดให้ถูกก็ต้องบอกว่าของพ่อแม่กีซอกมากกว่า
ในวันอาทิตย์บ่ายๆแบบนี้เขาขอบมาขลุกอยู่ที่บ้านนี้ วันนี้ก็เช่นกัน
อีซองฮวาเป็นเด็กที่เกิดมาโชคร้าย นั่นคือโง่เลขมาก
ถึงได้งอแงไม่ยอมทำการบ้านแบบนี้
“ปีนี้สิบห้าแล้วนะเปี๊ยก
เมื่อไหร่จะขยันซะที” คนเป็นพี่พูดพร้อมกับดึงสมุดการบ้านของน้องมาดู “ก็แค่เลขเด็กม.ต้นง่ายแค่นี้ทำไมทำไม่ได้”
“ก็สำหรับผมมันยากนี่”
เด็กน้อยแผดเสียงดังลั่น “ถ้าไม่สอนกลับบ้านก็ได้วะ”
“อีซองฮวา”
“ ... ”
“ทำไมพูดไม่เพราะ
ใครสอนให้พูดจาแบบนี้”
“ก็...”
“ก็อะไร”
“ขอโทษ”
“อือ นั่งลง”
พอสิ้นสุดคำเด็กจอมพยศเมื่อครู่ก็นั่งลงที่เดิม สองมือกางสมุดการบ้านออก
“จะสอนได้ยัง”
“สอนแล้วจะได้อะไร”
“งั้น...
ถ้าช่วยทำการบ้านเสร็จจะเป็นเด็กดี”
ตลอดช่วงเวลาแห่งการสอนการบ้านซองฮวาตั้งใจอย่างหนักที่จะไม่หลับ
แต่ด้วยความง่วงก็หาวจนน้ำหูน้ำตาไหลแขนซ้ายถูกไม้บรรทัดพลาสติกตีทุกๆครั้งที่ทำโจทย์ผิด
ไม่บอกใครๆก็รู้ว่าจองกีซอกน่ะ เป็นคนเข้มงวดขนาดไหน ซองฮวายังจำได้ที่ป้าจองอาละวาดบ้านแทบแตกตอนที่พี่กีซอกบอกว่าเรียนจบม.ปลายแล้วจะไม่เรียนต่อ
จะมาทำงาน ป้าจองเสียใจทั้งด่าไปร้องไห้ไป จนถึงเมื่อวานก็ไม่มีใครพูดเรื่องนี้ออกมาอีกเลย
แต่เมื่อเช้าบ้านจองทั้งบ้านถูกแม่
หรือนายแม่ที่ทุกคนเรียกจนชินปาก ให้ไปพบที่บ้านใหญ่
ได้ความว่านายแม่จะเป็นคนส่งเสียให้พี่กีซอกเรียนต่อมหาลัย
พอจบม.ปลายแล้วอยากเรียนอะไรค่อยมาคุยกันอีกที ได้ยินแบบนี้เขาเองก็อดดีใจไม่ได้
อยากเห็นเวลาพี่กีซอกไปเรียนมหาลัยจัง คงจะต้องเป็นขวัญใจสาวๆแน่เลย
แค่นึกก็รู้สึกหวงแล้ว
“เหม่ออีกแล้ว”
“น่าใกล้เสร็จแล้วเนี่ยยยย”
“รีบทำ”
“เสร็จแล้วววววววววววววว”
“ป่ะเก็บของ
เดี๋ยวเดินไปส่ง”
“ไม่อ่ะ
เดี๋ยวกลับเองก็ได้”
“งั้นก็กลับดีๆ”
“พี่”
ซองฮวาส่งเสียงเรียกห้วนๆเร็วๆพร้อมกับยืดตัวเขย่งปลายเท้า
รีบแนบจมูกไปที่แก้มคนเป็นพี่เร็วๆ
“เฮ้ย ไรเนี่ย”
กว่าจองกีซอกจะรู้ตัว
เจ้าคนสร้างเรื่องก็วิ่งหายไปแล้ว
พอสองขาก้าวถึงหน้าประตูบ้านใหญ่เขาก็รีบสลัดภาพเก่า
ๆ ภาพอดีตพวกนั้นออกไป ถ้าตอนนี้เขาหันหลัง คงต้องพบผู้ชายคนนั้นแน่
คนที่เป็นทั้งความสุข
และความเศร้า
เป็นทั้งรัก
และทั้งเกลียด
------------------------------
ตอนสองแล้วแต่ยังไม่ถึงไหน นั่นแหละค่ะ อีคนขียนเป็นคนขี้เกียจพอสมควร
#รมบซัมเกรย์
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น